ریه ها به این ترتیب کار می کنند

ریه ها به این ترتیب کار می کنند: ما اکسیژن را استنشاق می کنیم و دی اکسید کربن را بازدم می کنیم. اکسیژن و دی اکسید کربن از طریق بینی، حلق و نای به ریه ها می رسد. در ریه ها، خون اکسیژن را جذب می کند و آن را به قسمت های مختلف بدن می برد. مجله خبری ضدایکس

راه های هوایی هوا را به ریه ها منتقل می کنند

بدن شما برای اینکه بتواند زندگی کند به اکسیژن نیاز دارد. ریه ها در حین دم، اکسیژن هوا را جذب می کنند. سپس ریه ها گاز دی اکسید کربن را هنگام بازدم آزاد می کنند. هوا از مسیری عبور می کند که راه های هوایی نامیده می شود.

راه های هوایی را می توان به 5 قسمت مختلف تقسیم کرد:

• بینی
• سینوس ها
• حلق
• حنجره
• نای

راه های هوایی هوای استنشاقی را گرم کرده و آن را مرطوب می کند تا ریه ها آسیب نبینند.

هوایی که ما تنفس می کنیم از مجاری تنفسی عبور می کند. راه های هوایی شامل حفره بینی، سینوس ها، حلق، حنجره، نای و نای است.

بینی هوا را فیلتر و گرم می کند

در داخل بینی حفره ای به نام حفره بینی وجود دارد. حفره بینی به دو نیمه تقسیم می شود. دو سوراخ بینی به هر نیمه از حفره بینی منتهی می شود. در هر حفره بینی سه صدف به اصطلاح استخوانی وجود دارد. در پشت، حفره بینی به سمت حلق منتهی می شود.

بینی هم از غضروف و هم از استخوان تشکیل شده است. غضروف بافتی است که نرمتر از بافت استخوانی است. غضروف هم قوی و هم انعطاف پذیر است.

داخل بینی با غشای مخاطی و مژک پوشیده شده است

برخی از وظایف مهم بینی گرم کردن، مرطوب کردن و تمیز کردن هوایی است که تنفس می کنید. داخل بینی با غشای مخاطی و مژک پوشیده شده است. غشای مخاطی هوای استنشاقی را مرطوب می کند. در زیر غشای مخاطی شبکه ای از رگ های خونی کوچک وجود دارد. رگ های خونی باعث گرم شدن هوای بینی می شوند.

در داخل سوراخ های بینی کرک وجود دارد. آنها از هوایی که شما استنشاق می کنید خاک می گیرند. با وجود این، زباله و گرد و غبار وارد بینی می شود. این در مخاطی که از غشای مخاطی می آید گیر می کند. سپس مژک ها زباله ها و گرد و غبار را به حلق می آورند.

بینی از غضروف و استخوان تشکیل شده است. داخل بینی توسط یک غشای مخاطی با مژک پوشانده شده است.

سینوس ها جمجمه را سبک تر می کنند

سینوس ها در نزدیکی بینی قرار دارند و از طریق راه های باریکی به حفره بینی متصل می شوند. سینوس ها حفره هایی در استخوان های جمجمه هستند. در داخل، سینوس ها با همان نوع غشای مخاطی پوشیده شده است که در حفره بینی یافت می شود.

شما در هر دو نیمه صورت در نقاط زیر سینوس دارید:

• در استخوان فک بالا
• در استخوان پیشانی

سینوس‌ها جمجمه را سبک‌تر می‌کنند و بر نحوه صدای صدا نیز تأثیر می‌گذارند.

سینوس ها در اطراف بینی در هر دو نیمه صورت قرار دارند. مسیرهای باریکی بین سینوس ها و بینی قرار دارند.

حلق

حلق حفره ای است که در پشت حفره دهان و حفره بینی قرار دارد. سپس حلق به سمت مری و حنجره ادامه می یابد.

حلق در پشت حفره دهان و حفره بینی قرار دارد.

حلق با غشای مخاطی پوشیده شده است

قسمت بالایی حلق با همان غشای مخاطی پوشیده شده است که در حفره بینی و سینوس ها وجود دارد. قسمت پایین گلو دارای غشای مخاطی قوی تری است تا در برابر تمام غذاها و نوشیدنی هایی که عبور می کنند مقاومت کند.

در قسمت فوقانی حلق مجاری وجود دارد که به داخل پرده گوش در گوش میانی منتهی می شود . در پشت گلو، فلاپی از پوست به نام کام آویزان است.

در گلو لوزه ها قرار دارند

لوزه ها دو غده هستند که در دو طرف حلق در سطح پشت زبان قرار دارند. لوزه ها را می توان لوزه نیز نامید. نام لوزه ها به این دلیل است که غدد یک فرد بالغ به شکل و اندازه بادام است.

لوزه ها از بافت لنفاوی به اصطلاح تشکیل شده اند . بافت لنفاوی بخشی از سیستم ایمنی بدن است . لوزه ها از مجاری تنفسی و دستگاه گوارش در برابر عفونت محافظت می کنند.

لوزه ها در کودکان بزرگتر هستند و در دوران نوجوانی کوچک می شوند. در بزرگسالان، آنها معمولاً بسیار کوچکتر از کودکان هستند.

حنجره

حنجره از قسمت های مختلفی از غضروف تشکیل شده است. قسمت های غضروف با هم ورودی نای را تشکیل می دهند. می توانید حنجره را روی گردن احساس کنید. وظایف حنجره این است که نای را باز نگه دارد تا بتوانیم نفس بکشیم و نای را بسته نگه دارد تا بتوانیم قورت دهیم.

حنجره از چند قسمت غضروفی تشکیل شده است که با هم ورودی نای را تشکیل می دهند.

حنجره از رسیدن غذا به گلوی اشتباه جلوگیری می کند

فلاپی به نام حنجره تا حدی ورودی حنجره را می پوشاند. حنجره هنگام قورت دادن به عنوان محافظی روی حنجره می نشیند. از ورود غذا به گلوی اشتباه، یعنی به جای وارد شدن به مری، به داخل نای جلوگیری می کند.
در داخل، حنجره توسط همان نوع غشای مخاطی پوشیده شده است که در بینی، سینوس ها و قسمت بالایی حلق وجود دارد.

تارهای صوتی صدا ایجاد می کنند

در داخل حنجره، دو تار صوتی کشیده شده اند. آنها حالت ارتجاعی و کششی دارند و هنگام حرکت غضروف شل می شوند. با این کار شکاف بین تارهای صوتی باز و بسته می شود. هنگامی که شکاف باز است، هوا می تواند از نای عبور کند.

نای

از حنجره، نای از طریق قفسه سینه به سمت پایین ادامه می یابد. نای درست در جلوی مری قرار دارد.

نای از حلقه های غضروفی تشکیل شده است

نای از حلقه های غضروفی تشکیل شده است که روی هم قرار گرفته اند. آنها با کمک ماهیچه ها و به اصطلاح بافت همبند کنار هم می نشینند. در داخل، نای توسط همان نوع غشای مخاطی پوشیده شده است که در بقیه راه های هوایی وجود دارد.

نای

از نای، هوا وارد ریه ها می شود. در داخل ریه ها، نای همچنان به نای های کوچکتر و کوچکتر تقسیم می شود. نای های بزرگتر حاوی غضروف هستند تا لوله ها را محکم نگه دارند. کوچکترین آنها دارای دیواره های بسیار نازک بدون غضروف هستند. در انتهای بافت ریه، نای نازک به مثانه ختم می شود. به آلوئول ها آلوئول نیز گفته می شود.

ریه ها

ریه ها در قفسه سینه هستند. بین ریه ها نای و مری قرار دارد. ریه ها اکسیژن را از هوایی که تنفس می کنیم به بدن می گیرند. سپس خون اکسیژن را به سلول ها و بافت های بدن می رساند.

بنابراین سلول های بدن اکسیژن را از خون دریافت می کنند. آنها همچنین دی اکسید کربن را وارد جریان خون می کنند. سپس خون دی اکسید کربن را به ریه ها منتقل می کند. پس از بازدم، دی اکسید کربن از بدن خارج می شود.

بدن برای عملکرد به اکسیژن نیاز دارد

اکسیژن برای عملکرد سلول ها و بدن ضروری است. مغز فقط چند دقیقه قبل از اینکه آسیب ببیند می تواند بدون اکسیژن باشد. از طرف دیگر دی اکسید کربن مضر است و باید از سلول ها حذف شود. اگر دی اکسید کربن برای مدت طولانی باقی بماند، سلول ها کار نمی کنند.

ریه ها به لوب ها تقسیم می شوند

ریه راست به سه لوب و ریه چپ به دو لوب تقسیم می شود. سپس لوب ها به چند قسمت کوچکتر تقسیم می شوند. هر قسمت نای و رگ های خونی خاص خود را دارد. هر ریه توسط یک کیسه به اصطلاح ریه با دیواره های دوتایی از بافت همبند احاطه شده است.

ریه ها از آلوئول ها با هوا تشکیل شده است

ریه ها از نوع خاصی از بافت با تعداد زیادی تاول حاوی هوا تشکیل شده است. این بدان معنی است که ریه ها تقریباً همان قوام یک اسفنج هستند. هر ریه تقریباً 400 میلیون آلوئول دارد. دیواره آلوئول ها بسیار نازک است به طوری که اکسیژن و دی اکسید کربن به راحتی عبور می کند. آلوئول ها توسط شبکه ای از رگ های خونی کوچک احاطه شده اند که مویرگ ها نامیده می شوند.

نفس كشيدن

معمولا ما از طریق بینی نفس می کشیم. هنگام دم، دنده ها بلند می شوند و دیافراگم پایین می آید. فشار داخل آلوئول ها کاهش می یابد و ریه ها منبسط می شوند. هوا به داخل ریه ها مکیده می شود و در نهایت به آلوئول ها می رسد.

هنگام بازدم، هوا با فشار از ریه ها خارج می شود. با هر دم حدود نیم لیتر هوا وارد ریه ها و به همان نسبت از آنها خارج می شود. وقتی استراحت می کنید، در هر دقیقه دوازده بار نفس می کشید.

با تلاش، بیشتر از زمان استراحت نفس می کشید و با هر نفس هوای بیشتری استنشاق می کنید. شما همچنین زمانی که به خودتان فشار می آورید از طریق دهان نفس می کشید.

تنفس از مغز کنترل می شود

دم و بازدم توسط سیگنال هایی که از مرکز تنفسی می آید کنترل می شود. مرکز تنفسی در بخشی از ساقه مغز به نام بصل النخاع قرار دارد. رفلکس های مختلف نیز تنفس را تنظیم می کنند. اگر میزان دی اکسید کربن در خون افزایش یابد، تنفس بیشتری خواهید داشت. این به این دلیل است که بدن باید از شر دی اکسید کربن خلاص شود. به این ترتیب تنفس به طور خودکار با نیازهای بدن سازگار می شود. شما همچنین می توانید با اراده بر تنفس تأثیر بگذارید و این امر از به اصطلاح قشر مغز اتفاق می افتد .

تبادل اکسیژن و دی اکسید کربن

در ریه ها به اصطلاح تاول های ریه وجود دارد. آنها در انتهای نای نازک قرار دارند. در آلوئول ها است که تبادل بین اکسیژن و دی اکسید کربن انجام می شود. در اطراف آلوئول ها عروق خونی نازکی به نام مویرگ وجود دارد. اکسیژن و دی اکسید کربن می توانند از دیواره های نازک مویرگ ها و همچنین از طریق دیواره نازک آلوئول ها به داخل و خارج شوند.