خون اینگونه عمل می کند

خون اینگونه عمل می کند: بدن یک بزرگسال حاوی حدود پنج لیتر خون است. خون اکسیژن، هورمون ها، مواد مغذی، مواد زائد، نمک ها و گرما را انتقال می دهد. خون از انواع مختلف سلول های خونی و مایعی به نام پلاسمای خون تشکیل شده است. مجله خبری ضدایکس

داده های خون

خون وظایف بسیار مهمی در بدن دارد، از جمله:

• خون اکسیژن را از ریه ها به سلول های بدن و دی اکسید کربن را از سلول ها به ریه ها منتقل می کند.
• خون مواد مغذی و مواد زائد را به سلول ها و از آن ها منتقل می کند.
• خون در سیستم ایمنی شرکت می کند.
• خون هورمون ها و سایر مواد به اصطلاح سیگنال دهنده را حمل می کند.
• خون در تنظیم دمای بدن شرکت می کند.
• اگر به رگ خونی آسیب بزنید، خون لخته می شود. به این ترتیب خون به محافظت از بدن کمک می کند. لخته شدن خون را انعقاد نیز می گویند.

محتوای خون

یک فرد بالغ بین چهار تا شش لیتر خون دارد. میزان خون شما به اندازه بدن شما بستگی دارد. حدود نیمی از خون از سلول های خونی تشکیل شده است. نیمی دیگر از مایعی به نام پلاسمای خون تشکیل شده است.

سه نوع مختلف سلول خونی وجود دارد:

• گلبول های قرمز حاوی هموگلوبین هستند. این پروتئینی است که اکسیژن را از ریه ها منتقل می کند. هموگلوبین حاوی آهن است.
• گلبول های سفید در دفاع بدن در برابر عفونت ها و التیام جراحات شرکت می کنند.
• پلاکت ها باعث لخته شدن خون در هنگام آسیب دیدگی می شوند.

سلول‌های خونی مختلف در مغز استخوان قرمز تشکیل می‌شوند که در بزرگسالان در جناغ، تاج‌های ایلیاک، جمجمه، مهره‌ها و انتهای لوله‌ای یافت می‌شود. نمونه هایی از استخوان های لوله ای فمور و استخوان های بازو هستند.

گلبول های قرمز خون حامل اکسیژن و دی اکسید کربن هستند

گلبول های قرمز خون گرد و مسطح هستند. آنها همچنین چکش خوار هستند. بنابراین، آنها به راحتی می توانند وارد کوچکترین رگ های خونی، به اصطلاح مویرگ ها شوند.

چهار ماه زندگی می کند

یک گلبول قرمز حدود 120 روز عمر می کند. سلول های خونی قدیمی در طحال و کبد تجزیه می شوند. آهن موجود در سلول خونی به مغز استخوان منتقل می شود تا برای تشکیل گلبول های قرمز جدید استفاده شود.

بدن نمی تواند از همه چیز دوباره استفاده کند، اما بخشی از هموگلوبین به بیلی روبین تبدیل می شود که رنگ زرد دارد. بیلی روبین در صفرا وجود دارد و به مدفوع رنگ قهوه ای می دهد. مقدار کمی بیلی روبین نیز با ادرار خارج می شود و آن را زرد می کند.

گلبول های سفید از بدن دفاع می کنند

مهمترین وظیفه گلبول های سفید دفاع از بدن در برابر عفونت هاست . گلبول های سفید خون در سیستم لنفاوی ، در بافت ها و در رگ های خونی یافت می شوند.

انواع مختلفی از گلبول های سفید وجود دارد:

• گرانولوسیت ها
• لنفوسیت ها
• مونوسیت ها

گرانولوسیت ها می توانند باکتری ها را بخورند

گرانولوسیت ها فقط چند روز زنده می مانند. آنها در واقع از سه نوع سلول مختلف تشکیل شده اند که وظایف متفاوتی دارند:

• گرانولوسیت های نوتروفیل با خوردن آنها از بدن در برابر باکتری ها دفاع می کنند. اینها هم در خون و هم در بافت ها یافت می شوند. اگر مثلاً یک باکتری از طریق پوست وارد شود، ممکن است نیاز باشد.
• گرانولوسیت های ائوزینوفیل، از جمله در دفاع در برابر انگل ها شرکت می کنند.
• گرانولوسیت های بازوفیل حاوی مقدار زیادی هیستامین هستند. اگر به چیزی بیش از حد حساس باشید، هیستامین باعث واکنش آلرژیک می شود.

گرانولوسیت ها نوعی گلبول سفید هستند. آنها در سیستم ایمنی بدن شرکت می کنند. انواع مختلفی از گرانولوسیت ها با داده های متفاوت وجود دارد.

لنفوسیت ها به سلول های عفونی حمله می کنند و آنتی بادی تشکیل می دهند

لنفوسیت ها نوعی گلبول سفید هستند که در خون و لنف یافت می شوند. لنف مایعی است که در سیستم لنفاوی یافت می شود. انواع مختلفی از لنفوسیت ها از جمله لنفوسیت های T و لنفوسیت های B وجود دارد.

در اینجا نمونه هایی از لنفوسیت های T مختلف آورده شده است:

• سلول های کشنده ای که می توانند سلول های سرطانی و سلول هایی که توسط ویروس ها آلوده شده اند را از بین ببرند.
• سلول های حافظه ای که می توانند ماده خارجی را که بدن در گذشته در معرض آن قرار گرفته است، تشخیص دهند.
• سلول های کمکی که موادی را تشکیل می دهند که به سیستم ایمنی کمک می کند.

لنفوسیت های B آنتی بادی تشکیل می دهند. اینها پروتئین هایی هستند که توسط سیستم ایمنی برای مبارزه با مواد خارجی خاصی که وارد بدن شده اند استفاده می شود.

لنفوسیت ها بیشتر از سایر سلول های خونی عمر می کنند. برخی از لنفوسیت ها در طول زندگی باقی می مانند.

لنفوسیت ها نوعی گلبول سفید هستند.

مونوسیت ها به سلول های بزرگ سلولی تبدیل می شوند

مونوسیت ها بزرگترین گلبول های سفید خون هستند.

حدود یک روز در خون هستند. سپس به داخل بافت ها رفته و به سلول هایی به نام ماکروفاژ تبدیل می شوند.

مونوسیت ها بزرگترین گلبول های سفید خون هستند. آنها به ماکروفاژهایی تبدیل می شوند که مزاحمان را می خورند.

ماکروفاژها به معنی خواران بزرگتر هستند. آنها می توانند عوامل مزاحم مانند باکتری ها را بخورند. آنها همچنین از بافت مرده مراقبت می کنند. ماکروفاژها همچنین مواد مختلفی را تشکیل می دهند که لنفوسیت های T و لنفوسیت های B را فعال می کنند. ماکروفاژها می توانند چندین سال در بافت ها زندگی کنند. آنها خواص متفاوتی در بافت های مختلف دارند و به سیستم ایمنی کمک می کنند.

پلاکت ها خونریزی را متوقف می کنند

آنها فقط چند روز زندگی می کنند. پلاکت ها حاوی مواد مختلفی هستند که برای لخته شدن خون در صورت آسیب لازم است.

پلاکت ها به خون اجازه لخته شدن می دهند که همان انعقاد است.

پلاسمای خون یک مایع زرد رنگ است

آنچه در صورت حذف تمام سلول های خونی از خون باقی می ماند پلاسمای خون نامیده می شود. پلاسمای خون مایعی به رنگ زرد کم رنگ است که 90 درصد آن از آب تشکیل شده است. بقیه پروتئین ها، نمک ها و برخی مواد دیگر به مقدار کم هستند.

موادی که در آب حل می شوند را می توان با کمک پلاسمای خون به سراسر بدن منتقل کرد. هورمون ها و قند نمونه هایی از این گونه مواد هستند. برخی از مواد ابتدا به پروتئین های موجود در پلاسمای خون متصل می شوند تا حمل و نقل را آسان تر کنند. این به عنوان مثال در مورد چربی ها صدق می کند.

پلاسمای خون حاوی نمک است

نمک های موجود در پلاسمای خون الکترولیت نامیده می شوند و عملکردهای مهم زیادی دارند. نمک نمکی است که بیشترین مقدار را در خون دارد. سالین از یون های سدیم و یون های کلرید تشکیل شده است.

پلاسمای خون همچنین حاوی نمک های پتاسیم، کلسیم، فسفات و منیزیم است. هر ماده ای عملکرد خاص خود را در بدن دارد.

خون لخته می شود تا خونریزی را متوقف کند

گاهی اوقات یک رگ خونی آسیب می بیند و شروع به خونریزی می کند. برای مثال، اگر بریدگی داشته باشید. مهم است که خونریزی متوقف شود تا خون زیادی از دست ندهید. خون با لخته شدن به این امر کمک می کند.

رگ خونی منقبض می‌شود و پلاکت‌ها سوراخ را می‌بندند

در صورت آسیب، رگ خونی منقبض می شود. باعث کاهش خونریزی می شود. پس از آن، پلاکت ها به دیواره رگ آسیب دیده می چسبند. در ناحیه آسیب دیده، بدن موادی تشکیل می دهد که پلاکت ها را چسبناک می کند. پلاکت های بیشتری جمع می شوند و سوراخ را به هم می بندند. پلاکت ها موادی را آزاد می کنند که باعث می شود ماهیچه های دیواره رگ خونی را بیشتر منقبض کنند.

خون در هنگام آسیب جامد می شود

پروتئین های مختلف در خون به لخته شدن خون کمک می کنند. از جمله، ماده فیبرین در هنگام آسیب، رشته‌های قوی ایجاد می‌کند. مهر و مومی را که پلاکت ها تشکیل داده اند تقویت می کنند. این کار از ادامه خونریزی تا زمان بهبودی دیواره عروق جلوگیری می کند. برای اینکه خون لخته شود باید مقدار مشخصی کلسیم داشته باشد.